VI. Cosette

Uśmiechnięta szłam przez miasto.  Od rana utrzymywał mi się dobry humor, więc postanowiłam, że pora w końcu zadbać o siebie. Odwiedziłam już drogerię, w której zużyłam większość czerwonych próbek lakierów do paznokci i poczęstowałam się paroma innymi, przydatnymi mi kosmetykami. Teraz postanowiłam trochę powiększyć garderobę. Właśnie weszłam do jednego z dość popularnych sklepów.
  - W czym mogę pomóc? - kiedy tylko przekroczyłam próg sklepu zaraz podbiegła do mnie młoda dziewczyna. - Szukasz czegoś konkretnego?
 - Nie, tylko oglądam. - uśmiechnęłam się nie zwracając uwagi na to, że mierzy mnie krytycznym spojrzeniem. - Jakiś problem? - zatrzymałam się i spojrzałam na nią wyczekująco. Nie żeby jakoś specjalnie ciągnęło mnie do bójek, ale pomyślałam, że spokojnie mogłabym jej skopać tyłek.
 - Ależ skąd… Tylko… Hm… Twój strój… - popatrzyłam na nią marszcząc brwi.
 - Co z nim?
 - Nie wiem czy znajdziesz tu coś dla siebie… - wykrzywiła wargi w wymuszonym uśmiechu.
 - Zabronisz mi się tu rozglądać? - prychnęłam, odwracając się i ruszając w głąb sklepu.
 - Właściwie to tak - zaczęła szybko dreptać za mną i bacznie obserwować każdy mój ruch.
 - Posłuchaj, męczysz mnie. Jak będę chciała coś zwinąć to i tak to zrobię, a taka mała pinda jak ty mnie nie powstrzyma swoimi groźnymi minami.
 - Czyli przyznajesz, że chcesz coś ukraść? - dziewczyna spojrzała na mnie z niedowierzaniem.
 - Na razie przyznałam tylko, że jesteś małą, wkurzającą pindą, ale do reszty też możemy wkrótce dojść jeśli nie dasz mi spokoju. - chwyciłam parę rzeczy i ruszyłam w stronę przymierzalni. Wkurzyła mnie- postanowione. Powoli zaczęłam sprawdzać ceny na metkach, po chwili najdroższa sukienka już znajdowała się na mnie.
 - Długo cię tam schodzi, zaraz wezwę ochronę! - dziewczyna nie dawała za wygraną.
 - A ja zaraz stracę cierpliwość! - odkrzyknęłam naciągając na sukienkę moją własną. Nie byłam jakąś tam kleptomanką, o nie. Po prostu wierzę w karmę, tyle, że sama ją wymierzam. Każę złych ludzi, a ta dziewczyna byłą osobą najgorszego rodzaju - uważała się za lepszą od innych.
 - Jeśli zaraz nie wyjdziesz, obiecuję, że pójdę po ochroniarza! - a to mała suka. Wychodząc celowo mocno popchnęłam drzwi. Dziewczyna trzymała się za nos.
 - Ojej! Przepraszam! Nie chciałam! - zawołałam wręczając jej naręcze ubrań i kierując się do wyjścia. Uśmiechnęłam się do zaskoczonego ochroniarza. – Nie za fajną masz koleżankę - zauważyłam wychodząc.
Przez wiele lat znosiłam takie upokarzanie, więc chyba nic dziwnego, że teraz starałam się jak najbardziej to tępić. Dlatego uciekłam z domu i rzuciłam szkołę, a w głębi duszy wiedziałam, że Jacky też to przeżywa. Całym serce wspierałam ją w rzuceniu tego całego syfu.
 - Ej! Poczekaj! - odwróciłam się i zobaczyłam ochroniarza.
 - Cholera… - syknęłam przyśpieszając. - Nie mam czasu! Daj mi spokój! - nigdy nie narzekałam na moje wysokie obcasy, ale nie miałabym nic przeciwko gdyby teraz zamieniły się miejscami z wygodnymi butami do biegania.
 - Stój! Nie chciałabyś zjeść ze mną lunchu? - zatrzymałam się jak wryta. Ochroniarz ze sklepu, w którym właśnie zwinęłam sukienkę chciał ze mną iść na wczesny obiad?
 - Ooo, no dobrze. - perspektywa ciepłego, dobrego posiłku diametralnie zmieniła moje nastawienie do tego pomysłu. - Gdzie chciałbyś pójść? - uśmiechnął się tajemniczo i nie czekając na mnie ruszył przed siebie. Już po chwili siedzieliśmy w małej, przytunej  restauracji.
 - Często tak zapraszasz nieznajome na lunch? - zapytałam uważnie studiując menu.
 - Tylko jeśli atakują moje koleżanki drzwiami. - zaśmiał się. –No i może też wtedy kiedy są takie ładne.
 - Hm, chyba dziękuję? – spojrzałam mimochodem na ceny i aż otworzyłam szerzej oczy. Dwadzieścia dolarów za zwykłą jajecznicę? Nie sądzę. - Wiesz, jestem tu tylko przejazdem, w interesach, naprawdę nie wiem co tutaj jest warte zamówienia, więc chyba sobie odpuszczę. - odłożyłam menu i uśmiechnęłam się. Czy moje życie naprawdę było tak żałosne, że musiałam okłamywać ochroniarza?
 - Powinnaś spróbować jajecznicy! - odparł od razu, odkładając menu i kiwając głową na kelnerkę. Szybko zrobiłam w głowie przegląd mojej gotówki, jeśli zamówię tę pieprzoną jajecznicę będę musiała wracać do domu na nogach. Czarująco. Znowu w myślach zaczęłam przeklinać moje upodobanie do szpilek.
 - No dobrze. Więc proszę jajecznicę. – uśmiechnęłam się do kelnerki, która szybko zapisała moje zamówienie w swoim małym notesiku.
 - Więc dwa razy jajecznica. - ochroniarz przeniósł na mnie swoje spojrzenie. - Czym się zajmujesz? I chyba odpowiedniejsze pytanie: gdzie się tym zajmujesz?
 - Ooo… - zaczęłam, myśląc gorączkowo czym mogę zajmować się w Brooklynie. - Jestem menadżerem znanej marki odzieżowej. - uśmiechnęłam się coraz bardziej zła na siebie.
 - Wspaniale, jakiej? - nie odpuszczał.
 - Armani - odparłam szybko.
 - Naprawdę? Myślałem, że to włoska marka. - zmarszczył brwi.
 - No przecież mówiłam, że jestem tu przejazdem - skwitowałam chłodno. Naprawdę marzyłam żeby to się skończyło.
 - Łał! Mieszkasz we Włoszech?
 - Hm, no tak. Śródziemnomorski klimat dobrze na mnie wpływa, a poza tym uwielbiam owoce morza, a tam są najlepsze. - uśmiechnęłam się, jak kłamać to kłamać - pomyślałam.
 - Musisz mieć ciekawe życie.
 - Nie narzekam na brak atrakcji, pracuję z mnóstwem ciekawych ludzi, ostatnio miałam małą sprzeczkę z Kate Moss, ale na szczęście w końcu zrozumiała, że mam rację. - ochroniarz patrzył na mnie z szeroko otwartymi ustami. - Uwierz, naprawdę nie do twarzy jej w kobalcie. A tak właściwie nawet mi się nie przedstawiłeś, to nie ładnie.
 - Chris, a Ty jesteś?
 - Jacquelin. - to imię wydało mi się bardziej odpowiednie niż moje prawdziwe.
 -  Ciekawe imię…
 -Może tu w Ameryce, we Francji Jacquelin jest okropnie pospolite - dodałam szybko, wyobrażając sobie minę Jacky, słuchającą jak mówię, że jej imię jest pospolite.
 - Jesteś Francuzką? - dość tego.
 - No tak, ze strony matki. Nie miej mi za złe, ale udam się teraz na stronę. - uśmiechnęłam się wstając i wtedy właśnie podwinęła mi się sukienka.
 - Zawsze nosisz dwie sukienki na raz? - Chris patrzył na mnie jak na idiotkę.
 - To nowy trend promowany przez Armaniego, myślę, że za parę miesięcy każda będzie tak chodzić! - zawołałam, idąc w stronę damskich toalet.
Stanęłam przed lustrem i popatrzyłam na swoje odbicie. Pomieszczenie było puste. Nie mogłam uwierzyć, że byłam zdolna aż tak bardzo kłamać. Wstydziłam się samej siebie, swojego życia. Byłam żałosna. Chciałam być kimś wyjątkowym i niezwykłym, a prawdę mówiąc nie robiłam nic. Traktowałam wszystko tak obojętnie i z przymrużeniem oka. Nie dostanę wypłaty za ten miesiąc? Spoko, rok ma dwanaście miesięcy, a nie jeden. Nie mam gdzie spać i koczuję w podrzędnym klubie? Też całkiem okej, przynajmniej mogę się nieźle bawić.
Pierwszy raz od dwóch lat, czyli od czasu kiedy uciekłam z domu, poczułam, że muszę zrobić coś konkretnego ze swoim życiem. Brudny lokal i kradzież małych próbek w drogeriach zdecydowanie mi nie wystarcza. Chcę czegoś więcej. Chcę poznać świat, ludzi...
 - Odjebało mi! - wrzasnęłam i z rozmachem otworzyłam drzwi jednej z toalet. Przerażona kobieta patrzyła na mnie czerwieniąc się okropnie.
 - Zajęte  - wydyszała, zasłaniając się torebką.
 - O, przepraszam. Niech się pani nie kłopoczę. I tak już wychodzę  – odrzekłam i podeszłam do okna. Otworzyłam je i wdrapałam się na parapet. Wyskakując na zewnątrz pomachałam przerażonej kobiecie.
Musiałam coś zrobić ze swoim życiem. Musiałam się ogarnąć i to szybko.