V. Alexandra

Patrzyłam bez wyrazu przed siebie. Obok mnie ze spuszczoną głową i twarzą zasłoniętą gęstą kurtyną ciemnych włosów siedziała Jacky. W kuchni unosił się delikatny zapach porannej kawy z mlekiem i dżemu truskawkowego. Od zawsze naszą tradycją było zjedzenie na śniadanie kilku tostów z dżemem, rodzicie mówili, że wtedy dzień na pewno będzie wspaniały. Nie muszę chyba mówić, że to kłamstwo. Właśnie zjadłam dwa tosty i nawet w małym stopniu nie poczułam się lepiej. Nagle rozległo się głośne chrząknięcie, obie podniosłyśmy wzrok na ojca, który odsunął krzesło i usiadł naprzeciwko nas.
 - Rozmowa? - zapytałam mając nadzieję, że moja twarz nie wyraża zniecierpliwienia. Zawsze kiedy zrobiłyśmy coś źle ojciec wspominał to przez bardzo długi czas i w najmniej odpowiednich momentach. Teraz czułam się podwójnie źle, bo wkopałam Jacky na amen. Ojciec pokiwał głową i upił łyk kawy z filiżanki.
 - Nie rozumiem co sobie myślałaś… - zaczął wpatrując się we mnie. – Zawsze byłaś taka grzeczna i ułożona… - posłał wrogie spojrzenie Jacky.
 -No przecież to nie moja wina, że się lubi kłuć. – Jacquelin spojrzała na ojca wywracając oczami. – Dlaczego zawsze musi wyjść, że ja jestem tą złą? - jej słowa zabolały. Nawet moja własna siostra nienawidziła mnie za to kim jestem, a zawsze była dla mnie oparciem i służyła pomocą. W tym momencie traktowała mnie jak powietrze, ani na chwilę jej wzrok nie zatrzymał się na mojej twarzy.
 - Może dlatego, że ty masz na nią zły wpływ, odkąd zaczęły się te wasze schadzki u ciebie w pokoju wszystko się zmieniło. Nie zdziwiłbym się gdybyś to ty jej pokazała jak się kłóć. - ojciec popatrzył na Jacky z pogardą wymalowaną na twarzy, a usta znowu zacisnął w cienką białą linię. Zaczynałam powoli mieć dość rozmowy o mnie i całkowitego ignorowania mnie. - Tak czy inaczej podjęliśmy z mamą decyzję. - spojrzałam na mamę kręcącą się po kuchni z konewką, kiedy usłyszała słowa ojca wyprostowała się jak struna i obróciła do nas tyłem. Zawsze tak, było ojciec miał władzę, a mama zgodnie kiwała głową i robiła cokolwiek jej kazał. - Rozmawiałem z Rogerem, bardzo chętnie przyjmą Cię do siebie na wakacje i może przyszły rok szkolny. Nauczysz się być damą, zrozumiesz swoje błędy i jeśli się zmienisz będziesz mogła wrócić do domu. - Jacky prychnęła lekceważąco.
 - Po co? Mam tam doić krowy? To moja kara? - wystawiała ojca na ciężką próbę cierpliwości i doskonale o tym wiedziała. Nigdy nie lubił dodatkowych pytań, a jeśli ktoś przeciwstawił mu się dostawał ataku szału. Spojrzałam na jego zaciśnięte usta i bladą twarz. Wyglądał całkiem spokojnie, ale oczy patrzyły wściekle na moją siostrę.
 - Kate jest grzeczną ułożoną dziewczyną, to prawdziwa dama. Uczy się pilnie i chętnie nauczy cię paru przydatnych rzeczy. - ojciec wyraźnie był zadowolony.
           Kate to córka naszego najbliższego wujka Rogera. Mieszkają na jednej z najgorszych wsi w całej Wielkiej Brytanii, a ich celem życia mogłoby się wydawać hodowanie zwierząt i sadzenie marchewki. Nienawidziłyśmy tam jeździć. Oczywiście w dzieciństwie pociągała nas wizja zwierząt, lasów i nieograniczona ilość smacznych owoców prosto z drzewa, ale wujek Roger był strasznym despotą. Same zakazy i rozkazy, tego nie rób, to zostaw, zajmij się tym. Krew człowieka zalewała. A żeby wydawał się jeszcze bardziej denerwujący, natura obdarzyła go irytującym, przesadnie słodkim oraz fałszywym uśmiechem. Jego prawdziwe oblicze wyrażały oczy, zawsze takie samo pogardliwe, lodowate spojrzenie.
 - Nie zrobicie mi tego! – Jacky zmieniła taktykę, już nie udawała, że wszystko jej jedno. Patrzyła błagalnie na matkę, która dalej stała do nas tyłem i tylko spuściła głowę udając, że całą uwagę poświęca czyszczeniu kwiatów, stojących na parapecie. - Nie, proszę, nie każcie mi tam jechać. Wiecie, że to nie moja wina. Nie mam wpływu na to co robi Alex! - teraz skierowała swoje spojrzenie na mnie. Mimo, że wreszcie okazała mi odrobinę uwagi, wcale nie poczułam ulgi. Jej wzrok wołał o pomoc. Co miałam zrobić? Bronić jej? Oczywiście, że nie chciałam żeby gdziekolwiek jechała i zostawiała mnie tu samą, ale jedno słowo i cała uwaga ojca może przejść na mnie. Straszliwy tchórz ze mnie. Najgorsza siostra na świecie.
 - Mogę iść już do pokoju? - zapytałam starając się nie patrzeć na Jacky. - Głowa mnie boli i nie najlepiej się czuję.
 - Weź coś na głowę i prześpij się trochę. - surowy wyraz twarzy ojca wyraźnie złagodniał.
 - Jasne, to jej się spodoba. - Jacky prychnęła, odwracając ode mnie swój wzrok. Wiedziałam, że właśnie postawiłam kreskę na mojej osobie w oczach Jacky, kreskę, która niczym przepaść rozdzieliła nas już na zawsze.
Spojrzałam na ojca, ale on tylko wzniósł oczy do nieba i zaczął mówić coś o nieznośnych gówniarach. Miałam dość. Ruszyłam w stronę pokoju, kiedy tylko weszłam do środka poczułam się bezpiecznie. Zamknęłam drzwi na klucz i uklękłam obok łóżka, po chwili w moich rękach znajdowała się mała, zamykana na klucz szkatułka. Z dołu dochodził mnie stłumiony już przez ściany odgłos rozpoczętej awantury. Otworzyłam ją i wyciągnęłam ze środka mały woreczek z paroma kolorowymi proszkami. Wpatrywałam się w małe kapsułki. Kiedy zdążyłam się wpakować w takie bagno? Żyła w lewej ręce zapulsowała boleśnie, wiedziała czego chce, nie oszukam jej marnymi dropsami przeciwbólwymi.
           Zażyłam wszystkie, nie miałam humoru na ograniczanie siebie samej, od razu zaczęły działać. Powieki zrobiły się ciężkie, a senna atmosfera pokoju zaczęła mi się udzielać

~*~

   Wiem, że na razie jest piekielnie nudno, za co bardzo przepraszam, już niedługo akcja się rozkręci. :)
   A tak na marginesie, miałam okropny dzień, nie mam siły kompletnie na nic, gdybym mogła na zmianę płakałabym i krzyczała ze złości.