III. Alexandra

Z niecierpliwością czekałam na powrót Jacky, chciałam wiedzieć czego chciała od niej ta kobieta. Szczerze wątpię czy będzie ze mną rozmawiać teraz, przecież nie jestem ich zdaniem w najlepszym stanie. Pocieszające, przynajmniej dowiem się dokładnie o co jej chodzi i opracuję jakiś plan odpowiedzi. Nie mogłam dostać kuratora. Nie, nie, nie, nie, nie. Jestem wzorową uczennicą, nie będą chcieli na uczelni uzależnionej od kokainy, depresyjnej dziewczyny z nadzorem kuratora.

Spojrzałam w stronę drzwi i zobaczyłam kobietę, która około dwudziestu minut temu wyszła z moją siostrą. A więc jednak, przesłucha mnie teraz, zaraz. Całe moje życie zależy od tej jednej, drobnej i zdecydowanie niezbyt pozytywnie do mnie nastawionej baby. Widać Jacky dała jej popalić. Zamknęła drzwi i usiadła na krześle przy łóżku. Ze skórzanej, eleganckiej teczki wyjęła spory notatnik i wieczne pióro. Oczywiście jej kultura nie pozwoliła się przedstawić, ani przywitać w odpowiedni sposób. Nienawidziłam takich ludzi.

 - Jesteś Alexandra, zgadza się? - zapytała jednocześnie notując moje imię na górze nowej strony.

 - Jeśli dostała pani rozkaz porozmawiać z dwiema siostrami, Alexandrą i Jacquelin, a przed chwilą skończyła pani rozmowę z Jacquelin to zapewne ja muszę być Alexandra  - odparłam siadając.

 - Widzę, że obie jesteście tak samo pyskate – zauważyła, poprawiając okulary.

 - Przepraszam - powiedziałam szybko spuszczając głowę, muszę pamiętać, że walczę o moją przyszłość. Jacky sobie mogła udawać odważną i obojętną na wszystko, ale ona już była skreślona. Wiem, że to co teraz mówię brzmi okrutnie, ale taka jest bolesna prawda. Ja miałam jeszcze jakąś przyszłość przed sobą.

 - Nic się nie stało? - Najwyraźniej była zaskoczona takim obrotem sprawy, bo jej odpowiedź brzmiała bardziej jak pytanie niż stwierdzenie. - No dobrze, zacznijmy. Czemu to zrobiłaś?

 - Nie miałam już siły żyć - odpowiedziałam, nie wiedziałam czy mój mały nałóg jest nadal tylko moją i Jacky tajemnicą, ale lepiej się nie wychylać. - Każdy kolejny dzień wydawał mi się niepotrzebną męczarnią, której wcale nie musiałam przechodzić. Przecież to zwykłe okrucieństwo pozwalać mi kraść tlen, potrzebny innym, bardziej zadowolonym z życia ludziom, podczas kiedy ja przeklinałam samą siebie i cały ten świat - przerwałam zaskoczona jak wiele jej o sobie powiedziałam. Nie wspomniałam ani razu o narkotykach, ale mimo to wcale nie skłamałam. - Teraz wiem, że to był ogromny błąd. Jestem młoda, całe życie przede mną, byłam głupia, ale na szczęście mi nie wyszło - mówiłam dokładnie to co kobieta chciała usłyszeć, uniosła lekko kąciki ust ku górze i pokiwała głową.

 - Tak, musisz pamiętać, że samobójcy to ogromni tchórze. - Pokiwałam ochoczo głową choć bardziej w tej chwili kusiła mnie myśl żeby przywalić jej kroplówką stojącą koło mnie. Jacky na pewno pomogłaby mi ukryć zwłoki. Samobójcy to ogromni tchórze- bzdura. Samobójcy to najodważniejsi ludzie na całym tym świecie. - Następne pytanie: co możesz powiedzieć o twoim „małym” problemie?

- Pro… blemie? - zapytałam przerażona. Wiedziała. Wiedzieli. Jestem skończona.

 - No wiesz, nakłucia na rękach świadczą o tym, że zażywasz narkotyki i nawet śmiałabym powiedzieć, że już od dłuższego czasu… - Pióro zawisło w bezruchu nad notatnikiem w oczekiwaniu na to co odpowiem.

 - Hmm… Nie, to nie tak… - Gorączkowo myślałam jak uratować sytuacje. Co jej mam powiedzieć? – Znaczy próbowałam się wkuwać, ale nie zażywałam narkotyków, naprawdę! - W moich oczach pojawiły się łzy, patrzyłam błagalnie na kobietę. Zdawałam sobie sprawę jak żałosne było to wytłumaczenie, ale musiałam próbować. Kobieta zmarszczyła brwi i odłożyła pióro.

 - Próbowałaś się wkuwać, ale nie zażywałaś niczego? - Patrzyła na mnie jak na wariatkę. Po chwili odchrząknęła i założyła nogę na nogę. - Posłuchaj… Byłam już w szkole… - No pięknie… - Przeglądałam twoje stopnie, rozmawiałam z nauczycielami i szczerze mówiąc jestem pod wielkim wrażeniem, masz szansę, dostać się na jeden z Ligii bluszczowych uniwersytetów. Do tego udzielasz się charytatywnie w domu seniorów i schronisku, organizujesz imprezy szkolne i uczęszczasz na zajęcia pozaszkolne. Czego niestety nie można powiedzieć o twojej siostrze… - Spojrzałam na nią unosząc brwi, prawda jest taka, że to wszystko zasługa Jacky. Ona ciągała mnie na te zajęcia i do schroniska, ale kiedy zaczęły się jej problemy i zaczęto uznawać ją za niereformowalną wszystkie dobre uczynki poszły w niepamięć. Zabawne jak wszystko jest ulotne, nagle ja stałam się lepszą, szlachetną siostrą, a Jacky była tą, którą trzeba unikać. Wiedziałam, że powinnam pokręcić głową, opowiedzieć jaką Jacky jest wspaniałą osobą, ale nie liczyła się tutaj ona. To ja miałam iść do Yale, nie ona.

 - Tak moja siostra jest o wiele bardziej problemowa ode mnie. - Nienawidziłam siebie za to, jestem okropna.

 - Zdecydowanie bardziej. Może teraz opowiesz mi o jej problemach w szkole? - Kobieta w zaciekawieniu uniosła brwi i wróciła w swoim notatniku stronę wcześniej gdzie widniało imię Jacquelin. Popatrzyłam na nią, jeśli teraz opowiem jej o tym, Jacky wpadnie po uszy, ale może ja będę uratowana? Przymknęłam oczy i cicho westchnęłam.

 - Kiedy rozpoczął się rok szkolny zaczęła chyba okres buntu. Kłóciła się z rodzicami, uciekała za domu, wagarowała, piła i paliła, pyskowała w szkole, ale piekło rozpętało się dopiero wtedy kiedy znaleziono przy niej w szkole alkohol. Na pewno pani zauważyła, że umie odpyskować, więc sytuacji nie poprawił fakt, że zamiast przeprosić nauczycielkę ona zaproponowała jej trochę jeśli ta będzie cicho i nikomu nie powie. - Kuratorka patrzyła na mnie szeroko otwartymi oczami. - Wkrótce potem uciekła z domu z ukradzioną mamie biżuterią i wymieniła ją na drobne prochy. Ona nienawidzi rodziców, mści się na nich, w sumie nie rozumiem do końca za co.

 - Ale nie wiesz czym to mogło być spowodowane? 

 - Nie wiem dokładnie o co chodzi, ale z rozmów z jej najlepszą przyjaciółką podsłuchałam, że czegoś się dowiedziała. Po tej rozmowie nigdy nie było już tak jak kiedyś Zaczęły się dogryzki, złośliwości, problemy i ogromne awantury.

  -Dziękuję, naprawdę są to bardzo cenne informacje. - Miałam wrażenie, że z przejęcia i szybkości z jaką pisała z swoim notatniku, końcówka pióra zaraz zacznie dymić. - Mam dla ciebie propozycję, ale musisz mi obiecać, że zostanie to tylko i wyłącznie między nami. Obiecujesz?

 - Oczywiście, że tak. - Pokiwałam ochoczo głową i odetchnęłam z ulgą, mogę z czystym sumieniem planować Yale. No może nie do końca z czystym.

 - Twoja siostra na pewno dostanie nadzór kuratora. Jest to pewne jak to, że za kilka godzin się ściemni. Ale ty masz szansę wyjść z tego obronną ręką. Oczywiście narkotyki to poważne wykroczenie, ale wydaje mi się, że uda mi się wywalczyć tym razem ominięcie kary, ale musisz bardzo się pilnować, rozumiesz? - Znowu pokiwałam szybko głową, uśmiechając się szeroko.

 - Tak, tak, tak! Bardzo pani dziękuję! Jestem pani taka wdzięczna! - Kobieta uśmiechnęła się i wyszła, a ja poczułam się jak najgorsze ścierwo na tym świecie.